Στο προηγούμενο άρθρο σημείωνα ότι οι κάτοικοι της Κέρκυρας καταφεύγουν στο εμφιαλωμένο, για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε πόσιμο νερό. Στις λίγες μέρες που έμεινα στο χωριό μου, ένα μικρό χωριό που με βία ξεπερνά τους 300 κατοίκους, με προβλημάτισε έντονα ο αριθμός και η κατάληξη όλων αυτών των πλαστικών μπουκαλιών. Στις δέκα περίπου μέρες, μαζί με τους φιλοξενούμενούς μας, χρησιμοποιήσαμε πάνω από 60 μπουκάλια του 1,5 λίτρου. Στο σύνολο του χωριού, υποθέτοντας ότι οι κάτοικοί του παρά τις μέρες του Πάσχα, δεν ξεπέρασαν τους 300 και ότι παρά τις παραινέσεις των γιατρών ότι θα πρέπει να καταναλώνουν τουλάχιστον 3 λίτρα νερό την ημέρα, αυτοί περιορίζονταν μόνον στο 1,5 λίτρο, καταλήγουμε ότι ανοίγονταν καθημερινά περί τα 300 πλαστικά μπουκάλια ή στις 10 μέρες της παραμονής μου στο νησί, περί τα 3.000 πλαστικά μπουκάλια. Δηλαδή σε μηνιαία βάση η χρήση ανέρχεται στα 9.000 μπουκάλια και σε ετήσια στα 110.000 περίπου μπουκάλια, και όλα αυτά σε ένα μικρό χωριό. Αν στους υπολογισμούς περιλάβουμε ολόκληρο το νησί των 100 και πλέον χιλιάδων κατοίκων και στο αποτέλεσμα προστεθεί και η κατανάλωση των επισκεπτών του, καταλήγουμε προφανώς σε αριθμούς μάλλον εφιαλτικούς.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Μα φυσικά στη χωματερή. Αν στην Αθήνα η ανακύκλωση είναι ένα ζητούμενο, και όπου υπάρχουν οι γνωστοί μπλε κάδοι αυτοί χρησιμοποιούνται συνήθως ως παραρτήματα των άλλων των πράσινων που προορίζονται για τα σκουπίδια, στην Κέρκυρα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
Χρειάζονται σχόλια;
ΠαραΘέσεις 